DESCRIPTION OF THE EXPERIENCE
Όταν το σκηνικό έλαβε χώρα, ο Νίκος παρακολουθούσε την 1η τάξη του Δημοτικού Σχολείου, ήταν ένα μέσο αγόρι χωρίς κάποια ιδιαίτερα θέματα (πάντα είχε φίλους και προερχόταν από σταθερό οικογενειακό περιβάλλον). Στην τάξη ήταν αρκετά συγκεντρωμένος, ποτέ δεν μου δημιούργησε κανένα πρόβλημα και φαινόταν να είναι αρκετά ευχαριστημένος στο σχολικό περιβάλλον. Συνήθως έφερνε στο σχολείο μικρά παιχνίδια για να τα δείξει στους φίλους του και τα κρατούσε στην τσέπη του (κάτι συνηθισμένο για τα παιδιά της ηλικίας του). Ένα μήνα μετά τα Χριστούγεννα είχα μια επίσκεψη από τη μητέρα του, η οποία μου είπε ότι είχε παρατηρήσει μια αλλαγή στη διάθεση του γιου της, ήταν απόμακρος και απρόθυμος να μιλήσει. Δεν είχε καμία ιδέα για το ποια ήταν η αιτία και ήθελε να μάθει αν είχα παρατηρήσει την αλλαγή αυτή και αν συνέβαινε κάτι κατά τη διάρκεια των σχολικών ωρών. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα προσέξει τίποτα συγκεκριμένο και η στάση του Νίκου δεν είχε αλλάξει απέναντί μου, αλλά υποσχέθηκα να κοιτάξω το θέμα πιο προσεκτικά.
Μέσα στις επόμενες ημέρες κατάλαβα ότι η μητέρα του είχε δίκιο. Υπήρχαν πολλές ενδείξεις ότι αυτό το αγόρι αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα. Και τότε αποφάσισα να τον παρακολουθήσω κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων. Μετά από 2-3 μέρες ήταν προφανές ότι ο Νίκος απέφευγε τον Ανδρέα, ένα αγόρι 2 χρόνια τα μεγαλύτερό του, ο οποίος τον συναντούσε μία ή δύο φορές την ημέρα και κάτι του έλεγε. Ρώτησα για πληροφορίες τον δάσκαλο του άλλου αγοριού και έμαθα ότι πρόκειται για παιδί μεταναστών, οι οποίοι ήταν χωρισμένοι. Ο Ανδρέας είχε δύσκολη ανατροφή, η οικογένεια του αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και τα μεγαλύτερα αδέλφια του είχαν ήδη αρχίσει να εργάζονται και είχαν φύγει από το σχολείο.
Για μένα ήταν προφανές ότι κάτι συνέβαινε μεταξύ τους και ήρθα σε επαφή με τη μητέρα του Νίκου ώστε να ρωτήσω αν είχε χάσει χρήματα, ή τυχόν του λείπουν αντικείμενα και διαμαρτυρόταν για αυτά. Ωστόσο, ήμουν πεπεισμένη ότι ο Νίκος δεν θα ήταν πρόθυμος να μιλήσει. Μετά από πολλή προσπάθεια από την πλευρά της μητέρας του, διαπιστώσαμε ότι ο Νίκος είχε πειστεί για την εθελοντική ανταλλαγή του καινούργιου παιχνιδιού game boy με 5 πλαστικές κάρτες που του έδωσε ο Ανδρέας. Την επόμενη μέρα που ο Νίκος ζήτησε από τον Ανδρέα να του δώσει πίσω το game boy, ο Ανδρέας τον απείλησε, αρνήθηκε να το επιστρέψει και στον Νίκο και του είπε ότι αν ήθελε πίσω το game boy θα έπρεπε να πληρώσει 150 ευρώ. Ο Νίκος έφτασε σε αδιέξοδο και φοβόταν να το πει στους γονείς του επειδή δεν θα έπρεπε να έχει συμφωνήσει με αυτή την ανταλλαγή εξαρχής και επίσης δεν είχε και τα χρήματα για να αγοράσει ξανά το game boy. Συνέχισε να ζητάει από τον Ανδρέα να του επιστρέψει το game boy, αλλά ο Ανδρέας άρχισε να τον κοροϊδεύει με τους φίλους του και η κατάσταση γινόταν χειρότερη μέρα με τη μέρα. Ο Ανδρέας άρχισε σταδιακά να παίρνει χρήματα από την τσάντα του Νίκου ή του ζητούσε χρήματα κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων. Όταν η μητέρα του Νίκου παρατήρησε μια ημέρα ότι ο Νίκος είχε καιρό να παίξει με το game boy και μετά από επίμονη συζήτηση αποκαλύφθηκε η αλήθεια... μια απελευθερωτική διαδικασία δεν έχει σημασία πόσο δύσκολη είναι. Ο φόβος της αποκάλυψης είναι πάντα ένα εξαιρετικό μέρος για να κρυφτεί η αλήθεια και να κρατήσει ανοικτές πληγές.
Την επόμενη μέρα ο Ανδρέας κλήθηκε στο γραφείο του διευθυντή μαζί με το Νίκο και τις δύο μητέρες τους και δόθηκε ένα τέλος στην όλη κατάσταση. Η μητέρα του Ανδρέα ήταν αρκετά ανήσυχη, δεδομένου ότι δεν ήξερε τίποτα για τη συμπεριφορά του γιου της. Ο Ανδρέας επέστρεψε το game boy στον Νίκο, ζήτησε συγγνώμη από τον ίδιο και επίσης ζήτησε δημόσια συγγνώμη σε όλα τα παιδιά του σχολείου καθώς ο διευθυντής ενημέρωσε όλο το σχολείο για την κατάσταση, σε μια προσπάθεια ώστε να βγουν στην επιφάνεια και άλλες παρόμοιες καταστάσεις.
