DESCRIPTION OF THE SUCCESS STORY
Με τον άνδρα μου έχουμε καθιερώσει μία ημέρα της εβδομάδας να δίνουμε στην μικρή χαρτζιλίκι για να αγοράζει κάτι. Η μέρα δεν είναι συγκεκριμένη. Παίζει μπαλαντέρ!
Από χθες είχαμε συμφωνήσει για σήμερα ότι θα της δώσω χρήματα για να αγοράσει κάτι για κολατσιό από το κυλικείο. Της έδωσα λοιπόν 2 ευρώ και της είπα τα ρέστα να τα κρατήσει να τα βάλει στον κουμπαρά της.
Το απόγευμα που γύρισα από την δουλειά και αφού πανηγυρίσαμε ένα ακόμη “Άριστα” στην ορθογραφία (που πληθαίνουν όσο περνά ο καιρός και γίνεται όλο και πιο χαρούμενη), την ρώτησα τί πήρε από το κυλικείο με τα χρήματα που της έδωσα. Μου είπε ότι πήρε μία τυρόπιτα. Όταν την ρώτησα τί έκανε τα ρέστα, μου απάντησε ότι τα έδωσε στην συμμαθήτριά της τη Δήμητρα και αγόρασε γκοφρέτα.
Μου έκανε εντύπωση και έμεινα να το συζητήσουμε λίγο περισσότερο.
“Γιατί, καλή μου, της έδωσες τα ρέστα;”
Δαγκώθηκε. Κόμπιασε και τελικά μου είπε : “Moυ τα ζήτησε κι εγώ δεν μπορούσα να της πω όχι”
“Γιατί δεν μπορούσες να της πεις όχι;”
“Γιατί μου είπε, ότι αν δεν της τα δώσω θα είμαι No! (όχι)” και μου κάνει σήμα “αντίχειρας κάτω”
Παρακαλώ;;;
Άρχισα να την συζητάω για να καταλάβω, αν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό ή είχε συνέχεια. Aπό αυτά που μου είπε και έχοντας από μόνη μου ήδη μία άποψη για το συγκεκριμένο κοριτσάκι, κατάλαβα ότι γενικώς εκβιάζει τα υπόλοιπα παιδάκια, πως αν δεν της κάνουν αυτό που θέλει, θα είναι ΝΟ! Δηλαδή, δεν θα είναι φίλοι!
Άκου τώρα…. Thumbs up = είσαι φίλος μου /Thumbs down = δεν είσαι
Moυ έφερε παράδειγμα, ότι όταν στο διάλειμμα χτυπά το κουδούνι για να βγουν έξω και η Δήμητρα αργεί, λέει στην κοριτσοπαρέα ότι αν δεν την περιμένουν θα είναι NO! (Άντε να μιλήσεις σε αυτό το πιτσιρίκι για το “Ναι, σε όλα” :p)
Μάλιστα μου είπε ότι κάποια στιγμή ένιωσαν ότι αυτή και οι άλλες φίλες της ήταν “δούλες” της Δημητρούλας!
Είπαμε….Δημητρούλα μου, γειά σου! Πάρτα όλα δικά σου, αλλά…αλλά!
Αρχικά της εξήγησα ότι οι φίλοι δεν εξαγοράζονται και ότι είναι κοντά σου γιατί σε αγαπούν και θέλουν να κάνουν παρέα με εσένα για αυτό που είσαι. Προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει ότι δεν ήταν σωστό να την εκβιάζει η άλλη μικρή για να είναι φίλες.
Της ξαναέκανα μία συζήτηση που είχαμε κάνει και στο νηπιαγωγείο, όταν κάποια στιγμή μία φίλη της ήθελε ντε και καλά κάθε μέρα να την χτενίζει, αλλά την πονούσε. Της θύμισα ότι δεν πρέπει να επιτρέπει σε ΚΑΝΕΝΑΝ να της κάνει κάτι που την πονά, την στεναχωρεί ή απλά την ενοχλεί. Τότε το συζητούσαμε αρκετές φορές και μάλιστα κάναμε και “ασκήσεις θάρρους” πώς θα πει στην φίλη της την Κατερινούλα ότι δεν θέλει να την χτενίζει γιατί την πονάει. Τα είχαμε καταφέρει.
Της υπενθύμισα ότι είναι ακριβώς το ίδιο και ότι δεν θα πρέπει να επιτρέπει στην Δήμητρα να την εκβιάζει για να κάνει κάτι που δεν θέλει. Αν η Δήμητρα θέλει κάτι, μπορεί να το ζητάει ευγενικά και εκείνη θα επέλεγε τί θα κάνει.
Επίσης της είπα ότι σε επόμενη φορά που θα της ζητήσει κάποιος χρήματα, απλά θα πει ότι δεν είναι δικά της και ότι πρέπει να επιστρέψει τα ρέστα στην μαμά ή στον μπαμπά. Αυτό της το είπα κυρίως για να έχει μία δικαιολογία για την ίδια, αν θέλει να αποφύγει κάτι αντίστοιχο, χωρίς να έρθει σε άμεση αντιπαράθεση.
Φάνηκε να κατάλαβε το όλο πλαίσιο και να ηρέμησε.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι το είπε και την διαβεβαίωσα ότι δεν φταίει η ίδια για αυτό.
CRITICAL ANALYSIS
Το περιστατικό είναι απλό και καθημερινό. Χωρίς να δείχνει πως εξελίσσεται σε κάτι βίαιο. Αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός πως η μαθήτρια σύντομα θα βρίσκεται κάτω από τη χειραγώγηση της Δήμητρας. Και αυτό θα είναι κάτι που θα τη συνοδεύει μια ζωή χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, όταν αυτό θα αποτελεί καθημερινότητα.
Το βασικό είναι πως ο γονιός διέγνωσε το θέμα. Η σχέση της μητέρας με την κόρη έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να απελευθερώσει την αλήθεια και να κάνει την κόρη να μιλήσει. Αλλά παράλληλα έχτισε σε ένα προηγούμενο λύσης προβλημάτων μέσα στην οικογένεια. Σημαντικός είναι και ο ρόλος του σχολείου που δεν φαίνεται στην ιστορία, αλλά σίγουρα θα μπορούσε μέσα από τη δημοσιοποίηση της κατάστασης να περιορίσει τη δράση της Δήμητρας και να της αλλάξει τη φιλοσοφία της. Παράλληλα θα έκανε τα παιδιά να πάρουν το καλό παράδειγμα τόσο για το θύτη όσο και το θύμα.
